با ملیکا بلالی به عنوان کشتی‌گیر، فعال حقوق زنان، کارتونیست، طراح صحنه، طراح پوستر، منشی صحنه، طراح انیمیشن، شاعر و دارنده دو مدال طلای رقابت‌های کشتی زنان در ایران و بریتانیا و یک عنوان نخست طراحی پوستر فیلم‌کوتاه از «جشنواره آرکانزاس» امریکا گفت‌وگو کرده‌ایم.
با ملیکا بلالی به بهانه قهرمانی او در کشتی زنان بریتانیا و بالا بردن شعاری در حمایت از زنان ورزشکار ایرانی هم‌صحبت شدیم. گفت‌وگو از این نقطه آغاز شد که او کیست.
– من، ملیکا بلالی، متولد سال ۱۳۷۸ از شهرستان شهرکُرد هستم؛ از خاندان بلالی که از باستانی‌کارهای کهنه‌کار ایران محسوب می‌شوند. فرزند اول یک خانواده چهار نفره هستم و یک برادر کوچک‌تر دارم. خانواده‌ام، یعنی پدر و مادرم هرگز حامی ورزش من نبودند اما فکر کشتی هرگز از ذهنم خارج نشد. خانواده‌ام مذهبی هستند. با وجود آن که یکی از بزرگ‌ترین زورخانه‌های کشور را در شهرکُرد داریم ولی هرگز پای زنان به آن‌جا نرسیده است. خلاصه‌اش را بگویم که سهم زنانگی از این زورخانه یک کلمه است؛ هیچ.»
او در دبیرستان، رشته انیمیشن را برای تحصیل انتخاب کرد و سال ۱۳۹۷ در «دانشگاه سوره» قبول شد. می‌گوید تا پیش از ازدواجش، هرگز شانسی برای ورزش حرفه‌ای نداشته است: «من بعد از ازدواج تازه موفق شدم به رویایم، یعنی کشتی برسم. پس از آن که با خانواده‌ام از شهرکُرد به کرج مهاجرت کردیم، با همسرم آشنا شدم. آشنایی با او، چه در زمینه هنر و انیمیشن و چه در زمینه رشته‌های ورزشی و کشتی، به من کمک کرد. من خوش‌شانس بودم که همسرم با من همراه شد تا بتوانم به رویایم، یعنی کشتی برسم.»
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر